Berichtje van Tyfuslijders

Tyfus is een infectieziekte die wordt veroorzaakt door bacteriën. Het meest kenmerkend zijn de darmverschijnselen. Hoge koorts, hoofdpijn, sufheid, huiduitslag en diarree, maar ook obstipatie komen veelvuldig voor. Na besmetting die optreedt via het contact van voedingsmiddelen met besmette ontlasting, kan het ongeveer twee weken duren voor de eerste ziekteverschijnselen zich openbaren. De ziekte kan ernstige complicaties veroorzaken en nog steeds sterft 20 % van de mensen die zich niet laten behandelen.



Afijn, het vermoeden is dat Theo zich als eerste een Tyfuslijder mag noemen. Dit weliswaar met terugwerkende kracht omdat we ons toen niet bewust waren van de naam van deze ziekte en dankzij het advies van Maarten en een heleboel goed geluk het juiste medicijn gekregen hebben. De vreselijke vermoeidheid is gewoon afgedaan als zijne een periode waarbij je je even niet zo heel erg lekker in de vel zit. Achteraf gezien mag dat ook wel als je tyfus hebt.


Marja is de tweede in het rijtje. Hoge koorts, vreselijke hoofdpijn en geen APC die maar verlichting wilt brengen. Na drie dagen het aangezien te hebben en de koorts alleen maar opliep, besluiten we niet langer meer te wachten en gaan met 40.6, gemeten in de mond, de auto in richting het ziekenhuis. Eerste hulp, eerste onderzoeken, eerste diagnose dengue. Ook een ernstige ziekte, maar deze wordt over gebracht door een mug en niet door stront. Al kunnen die muggen hier natuurlijk wel strontvervelend zijn.


Er wordt een kamer eerste klas klaar gemaakt. Bed ‘verschoond’, infuus aangesloten en de eerste ladingen pillen en medicijnen ingestopt. Tegen die tijd ben je zo ziek dat, al hadden ze een lijk uit dat bed gehaald, je nog plezierig gaat liggen. Na twee dagen komen ze met de uiteindelijke uitslag: Tyfus. De medicijnen worden aangepast en beginnen nu ook aan te slaan. Tussen de koortsaanvallen is er heel wat te beleven in dit ziekenhuis.


De kamer valt zeker niet tegen. De bedden zijn weliswaar sterk verouderd en doorgelegen. De laken zijn niet helmaal meer schoon te krijgen en zo dun geworden dat ze al bijna doorzichtig zijn. Het dekentje is minimaal en zeker niet voldoende als je de koude rillingen krijgt. Op de muren zijn vlekken, waarbij je eigenlijk ook niet wil weten wat daarvan de oorzaak is geweest. Maar op zich is het ruim en redelijk ‘schoon’ te noemen. We beschikken zelfs over een eigen wc en douche.


We komen er ook achter waarom deze kamers zo ruim zijn. Het is namelijk de bedoeling dat je met je hele familie naar het ziekenhuis gaat en zo verandert een huis van rust en heling in een pasar malam, waar kinderen over de gang rennen, honderden mensen tijdens het spitsuur bivakkeren op matjes met eten, drinken en wat drank. Radio’s en tv zijn toegestaan en mogen ook allemaal aan. Ga ik naar de wc, waar het raam aansluit op een gang met andere kamers, dan komt mij naast de herrie ook sigarettenlucht tegemoet.


Zo niet in onze kamer. Hier is alles gebaseerd op de Hollandse gewoonte rust en reinheid. En dit veroorzaakt verbaasde blikken vol medelijden van alle verpleegsters, schoonmakers en doktoren.

Rust was er. Als je hulp nodig had dan kon je met een druktelefoon het 10-cijferig nummer dat achter je hoofd op het bord was geplakt bellen en natuurlijk in het Bahasa Indonesia mededelen wat er gaande was. Iets wat een hele onderneming is als je je al niet zo lekker voelt en vast zit aan een infuus. De reinheid bestond uit een stel schoonmakers die met ‘Pledge’ de oppervlakten schoonmaken, in de hoop dat het vuil vanzelf op de grond valt en zodoende later weer kan worden opgeveegd. Dat de spinnenrag onder het bed hing doet niet ter zake, immers deze was nog niet vanzelf naar beneden gevallen. En aangezien het ziekenhuis maar over een beperkt aantal mobiele infuusstandaards beschikt moest je met je infuus in de hand, rekening houdend met de wet de communicerende vaten, naar het toilet. Dat is op zich te doen, alleen voor het handen wassen heb je een meer creatievere oplossing nodig.

Na 6 nachten ziekenhuis, infuus, antibiotica, koortsremmers en pijnstillers, mocht ik thuis de kuur verder afmaken. Een paar kilo lichter en een ervaring rijker.

Thuis gekomen besluiten we iedereen in te enten. Naast Theo en Zoe, zal ook het personeel een spuit krijgen. Dit zorgt natuurlijk voor dagen stress, schichtige blikken en vragen of deze ook niet in tabletvorm te verkrijgen zijn. We plannen een dag, trommelen het personeel op en laten de assistent van de dokter komen op een brommertje met een koeltas vol spuiten.

Gasten van Villa Asmara helpen met het zetten van de spuiten en dit zorgt voor wat mooie plaatjes van gestreste mannen, maar daarna ook voor een mooi plaatje van een stel stoere mannen en heel erg opgeluchte dames………………………………pfff

Voor Zoe was het dubbele pech. Zij zal naast de spuit, ook enkele dagen daarna, alsnog de tyfus krijgen. ………………:-)


Voor een vakantiehuis in Indonesië zie onze villa ‘s in Noord Bali http://www.bali-beach-villa.com/ & http://www.balivilla.nl/ en verhalen over Bali http://balivillalovina.blogspot.com/