Samosir Island

Samosir Island , bijna even groot als Singapore, ligt midden in het Tobameer. Het is het grootste meer van Zuidoost-Azië en staat bekend om zijn Toba Batak huizen. We nemen de eerst dag ‘rust’ en verkennen de omgeving met de fiets. De volgende dag staat een traditionele dans in Simanindo village op het programma. De voorstelling wordt twee keer per dag gegeven en inmiddels waren de dansers, laten we voorzichtig zeggen, wat minder geinspireerd. Ofwel, de dans stelde helemaal niks voor, maar leverde wel een paar mooie plaatjes op. Ontdaan door zoveel nep-cultuur, maken we aan het einde van de voorstelling even kennis met de buffel. Een zeer aaibaar beestje, die als een van de weinige de dans ontsprongen is en gezegend is met deze nep-vertoning omdat het niet iedere keer opnieuw geslacht hoeft te worden. We vragen de gids bij het zien van het eerste beste dorp de auto ernaar toe te rijden en stappen uit, om tot de conclusie te komen dat de mensen nog steeds in deze huizen leven , maar nu met een zinken dak in plaats van alang-alang en met een christelijk geloof in plaats van het animisme. Leuk is ook om te zien dat de landelijke volkstelling ook hier is geweest getuige de sticker boven de ‘voordeur’.

Samosir en zeker het gebied ten noorden van dit eiland wordt gedomineerd door de kerkenmaffia. Ieder gehucht bestaande uit één of minder huizen, wordt gedomineerd door een kerk. Het Walhalla voor de kerkarchitecten, het Walhalla voor de priester of dominee en het Walhalla voor de kerkenmaffia die iedere subsidiepot uit het Westen benut om een nutteloze creatie in dit landschap te laten verrijzen.

Naast de vele kerken zien we hier ook de familiegraven verrijzen. Een mengelmoes van christelijke en animistische symbolen. Het is de bedoeling dat als je eenmaal tot een Batakfamilie gedoemd bent en je waar ook ter wereld gaat hemelen, je toch de terugweg naar huis onderneemt. Beter gezegd: laat ondernemen. Je botten worden bijgelegd in het familiegraf. En, - zoals we hebben kunnen zien door de gaten van een verroest deurtje-, niet altijd netjes in een kistje, maar ook gewoon in een kartonnen doos. Het mooiste familiegraf was echter een ronde toren. We hadden het geluk dat de familie er was en we een kijkje binnen konden nemen. Een minder gelukkig familielid stond ons te woord en klaagde over de hoge kosten welke het onderhoud van dit monument met zich mee bracht. De kersverse doden werden de eerste maanden/jaren beneden begraven en later als botten opgewaardeerd in kleine kistjes naar grote hoogtes gebracht. Daar staan zij nu genummerd en wel met zijn allen in een kring. Nog een kleine 700 familieleden te gaan. Tja, dan moet je wel een goed christen zijn om het graf vol te krijgen....................... :)

In Samosir bezoeken we ook het graf van de animistische vorst Sibadutar, gelegen in een stenen sacrofaag. We lopen langs alle toeristenkraampjes en weerstaan de aandrang om nog meer prullaria mee te nemen.

In Ambarita horen we het verhaal aan van de de stenen- stoelen, in plaats van tafelen, maar waar ze na een wijs beraad op deze stenenstoelen konden gaan tafelen, wanneer een persoon tot maaltijd werd verdoemd. Ofwel het kannibalisme kwam hier vroeger voor, maar gelukkig wel mondjesmaat............... :) Ook hier meer toeristenkraampjes dan je zou mogen verwachten , gezien de grootte van de plaats. Het levert in ieder geval wederom mooie plaatjes op en misschien zijn we inmiddels te verwend of gewend aan deze cultuur. In schril contrast met al deze toeristische vertoningen staan de Batakdorpjes waar de mensen nog steeds wonen, waar alleen de kabel van de elektriciteit en de schotel van de t.v. laat zien dat de moderne tijd zijn intrede heeft gedaan. Het vee loopt nog steeds rondom het huis, de stal en opslag eronder en de toegang is niet meer dan een houten luik.



Voor een vakantiehuis in Indonesië zie onze villa ‘s in Noord Bali http://www.bali-beach-villa.com/ & http://www.balivilla.nl/ en verhalen over Bali http://balivillalovina.blogspot.com/