Paardrijlessen in de bergen en tussen de sawa’s

Sint heeft afgedaan. Sint vieren te midden van allerlei mensen die je moet uitleggen wie Sint was, is en waarom het zo gevierd wordt is teveel van het goede. Hier geen Sint in het winkelcentrum, geen pepernoten in de schappen, geen passende muziek of reclame en ook die schuimpjes moet je gewoon zelf maken. Geen schoorsteen te bekennen in velden of wegen. Alleen het Sintjounaal werd trouw gevolgd via BVN en tja Sint mag thuisblijven alleen zijn paard kon blijven.
Dus op naar de bergen en opzoek naar dat adresje waar ze paardrijles geven. We hebben het uiteindelijk gevonden Pegasus; het paard met vleugels en later zal bekend worden waarom. Een kleine boerderij met biologische groente. De weg loopt vanaf het centrum van Lovina naar boven, gaar over een berg uitloper met links en rechts een ravijn van 60 meter diep en vervolgens moet je een klein weggetje links afnemen. Welkom in de binnenlanden, voor auto’ s is hier haast geen plaats.
Ze beschikken op dat moment over 4 paarden; een manke( gered van de dood), een blinde( maar die de weg wel weet door ervaring), een klein pony achtig paardje en Marcus, daar waar Zoë nu op rijdt. Het zijn kleine berg paardjes en kunnen naast heen en weer ook heel goed op en neer....... :)
Hier is dus geen spaken van een manege, een box of welke bescherming dan ook. Geoefend wordt er allereerst op een veldje onder de mangobomen. Eerste les: altijd bukken voor takken. Iets hoger dan dit veldje ligt iets dat nog het meeste lijkt op een box. Een met bamboestokken afgezette cirkel waar de allereerste beginselen worden uitgelegd. Verder hebben de paarden hier geen hoefijzers. Ze lopen immers op bospaadjes en maar zelden op de weg. Het uiteindelijke doel zal zijn de tocht te kunnen maken naar de 60 meter lager gelegen zee en weer terug langs de bergpaadjes en door de sawa’s. Het is daarom dat er erg veel nadruk wordt gelegd op je houding bergopwaarts en afwaarts. Voor een geboren plattelander met moeraspoten doet dat hele gekke dingen met je knieën als je een dochter een bergpaadje af ziet dalen met naast je nog altijd dat ravijn. Een schrale troost is dat dit paard natuurlijk ook niet dood wilt, toch.........
En voor de achterblijvers en wachtende is er natuurlijk naast het overweldigende uitzicht, het gezelschap van de geit, de biggetjes en nee, niet de boze wolf maar de rest van de paarden en een verloren haan. Doorgaans schuift die geit wel een beetje op en kun je met een ijsthee naast haar op de bamboe bale hangen wachtend onder de mangobomen totdat je het stampen van de hoeven weer hoort.
O ja, waarom ook alweer die naam; ik denk dat je op die hoogte wel moet denken dat je vleugels hebt anders loop je hier geen pad meer op.... :)



Voor een vakantiehuis in Indonesië zie onze villa ‘s in Noord Bali http://www.bali-beach-villa.com/ & http://www.balivilla.nl/ en verhalen over Bali http://balivillalovina.blogspot.com/