Vliegen naar Down Under

Vrijdag 3 december 2011 stappen we redelijk relaxt op het vliegtuig naar Denpasar. De voorbereidingen waren als vanouds; laatste dag pakken en met de nodige stress alles in de koffer gooien. De laatste instructies worden aan de staff gegeven en tijdens onze afwezigheid moeten de werkzaamheden gewoon doorgaan................. :). Een reistas moest het doen zonder handvat, omdat de Tropen deze had gedeformeerd tot een loshangend verpulverend stiksel. Maar we waren dit keer op tijd, hadden zelfs nog even wat tijd om iets te eten in Sanur en konden rustig naar de incheckbalie lopen.

We hangen rond in de hallen en zien steeds meer ietwat te dikke jongeren dezelfde kant opgaan als ons. Australiërs, op hun terugreis van een vakantie Bali. Iets teveel vlees in iets te kleine pakjes en net iets te luidruchtig. We nemen ons voor ze gewoon te negeren.

Zoë zetten we in het middenpad van het vliegtuig naast een hoestende Australische, wat later bleek, niet geheel zonder gevolgen. Het negeren ging haar goed af met een zwarte deken, zwart nek kussentje, ooglap en koptelefoon............................ :)

We landen ’s ochtends vroeg rond 7 uur. En dan zijn ze er weer; de schone wc’s, met echt papier. Zeepdispenser met zeep en blinkende kranen die het ook nog doen. Deuren die als vanzelf opengaan en ook nog een werkend slotje op de wc deur...............bijna hemels.

Met slechts enkele uren vliegen bevinden we ons in een andere wereld. Een wereld van reinheid, orde. Hier is alles schoon en geregeld, maar hier zijn ook.............................de grote rijen. Rijen om je paspoort te laten zien, rijen speciaal voor uit welk land je komt, rijen om papiertjes af te geven en rijen om aan te geven of je iets heb meegenomen. Hele lange rijen................... . We krijgen te horen dat we rij B moeten hebben en al wachtend kijken we hoe enkele passagiers hun koffers moeten openen en al hun souveniers moeten laten uitkloppen om de zich schuil houdende beestjes te verwijderen. Hier ontsnapt niks aan de gehandschoende uniformen. Een wat iets nors kijkende dame spreekt ons aan en vraagt of we iets hebben aan te geven. Ons antwoord dat we niks gezonds hebben meegenomen of ook maar iets waar zich vitamine in zouden hebben bevinden moet haar hebben bevallen. Ze wijst ons een korte route. We mogen de rij verlaten en staan ineens verrassend snel buiten. Zo snel dat we besluiten toch even weer naar binnen te gaan om een dure sandwich als ontbijt te nemen, de volgende stap is namelijk op zoek te gaan naar het verhuurbedrijf van de camper.

Met een volle maag zoeken we buiten de taxi’s op. Wat in Bali hetzelfde is als naar de stoeprand lopen en een wenkbrauw vragend omhoog te trekken, is hier het georganiseerd staan in een lange rij. Niet jij bepaald welke taxi je wilt nemen, maar het systeem zegt je welke er voor je georganiseerd is. Dat is wel even wennen. We zullen dagen daarna nog steeds de straat oversteken met ons welbekend handgebaar.

De taxi brengt ons na wat omzwervingen bij het ons bekend staande adres. En hier komt ons organisatietalent ten volste naar voren: Naam goed, adres goed. Camper is in zicht. Papieren worden ingevuld en alleen de betaling moet nog gedaan worden. Creditcard mogelijk, oke, we zijn er. Alleen, wat was het wachtwoord ook alweer? Wachtwoord in laptop. Laptop binnen handbereik maar met low batterij. Oplader bij de hand, alleen geen Australische stekker. Dus op zoek naar een winkel die stekkers verkoopt. Hopen dat de laptop die eigenlijk wat te heet was geworden door een foutief afgesloten programma het nog zou doen. Theo komt na een goed half uur terug met de juiste stekker en het geheel kan opgestart worden. Betaling gedaan en nu op weg naar Noord Sydney, uitgerust met wat algemene kaarten en een telefoon met low batterij. We redden het, misschien niet geheel volgens de geplande route, maar toch een heel eind. Slechts enkele straten voor het adres van Hans moeten we echt hulp inroepen. We worden opgehaald en naar zijn residence begeleid.

Een aardig onderkomen, waar de papegaaien en kakatoes voorbij scheren en met een krijsend geluid zich kenbaar maken. Vreemde familie-apen zijn er ook en zelfs het apen gedrag is hen niet vreemd. Maar tussen al deze Tropische elementen herkennen we ook de typisch Hollandse man; onze Sint. Alhoewel Hollands.....! Geboren te Myra in Turkije, wonende te Spanje en jaarlijks enkele dagen te vinden in Holland alwaar hij slechts de ‘Hollandse’ kindertjes voorziet van al het goed(s). Nu blijven die Hollands kindertjes ook niet stil zitten en zo ziet hij zich genoodzaakt zich ook even te laten zien in Bali, in Singapore en nu ook in Australië. We treffen het, we treffen hem. Dus doen we ons deze dagen te goed aan pepernoten en drop. Dit natuurlijk in combinatie met een barbeque met heerlijke runderbeef; Iets waar ze in een Hindoe-land toch geen kaas van hebben gegeten.



Voor een vakantiehuis in Indonesië zie onze villa ‘s in Noord Bali http://www.bali-beach-villa.com/ & http://www.balivilla.nl/ en verhalen over Bali http://balivillalovina.blogspot.com/